“Wij zijn voor veel mensen
een vertrouwenspersoon”

Stefan werkt al tien jaar als apotheker

Stefan Ceulemans koos voor een job als apotheker omdat hij zo zijn passies voor wetenschap en zorg op maat van de patiënt kon combineren. In Apotheek Proost vond hij een werkgever die zijn visie deelde. “De sterkte van onze apotheek zit ‘m volgens mij in onze betrokkenheid. We hebben ook geregeld contact met andere zorgverstrekkers in de buurt. Ik denk dat dat zo goed loopt omdat we allemaal hetzelfde doel hebben: we willen het beste voor onze patiënten.”

Dat Stefan een groot hart heeft voor zijn job is meteen duidelijk. “Wij zijn voor veel mensen een vertrouwenspersoon. Ze delen met ons naast hun zorgvragen ook verhalen over hun leven, familie, de arts waar ze net geweest zijn … Daarnaast zijn we meestal het eerste aanspreekpunt na een doktersbezoek, waardoor we vaak niet alleen een kaderende maar soms ook een kalmerende of net activerende functie vervullen.”

Naast zijn job als apotheker is Stefan ook tabakoloog. Dat is geen toeval, want je hebt voor beide jobs heel gelijkaardige skills nodig volgens hem. “Je moet vooral goed mensen kunnen lezen en sterke communicatieve en empathische vaardigheden bezitten. De manier waarop je een patiënt benadert kan een hemelsbreed verschil maken. Al is dat niet altijd even makkelijk. De meeste patiënten zijn enorm vriendelijk en dankbaar, maar het gebeurt wel eens dat iemand onbeleefd reageert wanneer je hen wil helpen. Als apotheker moet je nu eenmaal enkele beroepsmatige vragen stellen. Natuurlijk is het daarbij belangrijk dat je dat zelf op een discrete en respectvolle manier doet. De opleiding tot apotheker is op dat vlak ook enorm geëvolueerd ten opzichte van vroeger. Het beroep is vandaag veel zorggerichter.”

Die zorggerichtheid wordt niet alleen door Stefan maar ook door zijn collega’s gedragen. “De sterkte van onze apotheek zit ‘m volgens mij in onze betrokkenheid. We hebben ook geregeld contact met andere zorgverstrekkers in de buurt. Artsen, vroedvrouwen, thuisverpleeg-kundigen … Het hele scala aan eerstelijnshulpverleners eigenlijk. Ook met andere apothekers in de buurt hebben we een goed contact. Ik denk dat dat zo goed loopt omdat we allemaal hetzelfde doel hebben: we willen het beste voor onze patiënten.”

Bij het draaiende houden van een apotheek komen heel wat taken kijken. “De hoofdmoot bestaat uit het afleveren van geneesmiddelen en alles wat daarbij komt kijken. We maken ook heel wat magistrale bereidingen op maat. Daarnaast zijn er een aantal logistieke taken zoals bestellingen plaatsen en de voorraad aanvullen. En er komt heel wat administratie bij kijken, maar dat is logisch aangezien alles goed traceerbaar moet zijn. Er zijn geen vaste momenten waarop ik het ene of het andere doe, alle taken lopen door elkaar, afhankelijk van hoe druk het is in de apotheek. Wat niet afgerond is, kan doorgaans wel wachten tot de volgende dag. Dat zorgt ervoor dat ik ’s avonds na het werk rustig kan ontspannen.”

“Samen uit, samen thuis”

Tyra werkt als thuisverpleegkundige bij het Wit-Gele Kruis

Hoewel Tyra Wilssens oorspronkelijk dacht dat thuisverpleegkunde niets voor haar zou zijn, geniet ze nu van de vrijheid die ze in haar job heeft. “Ik ben steeds op pad en mag langsgaan bij verschillende mensen thuis. Daar word ik meestal met de glimlach en veel dankbaarheid ontvangen. Ik heb vaak niet het gevoel dat ik aan het werken ben!”

Als thuisverpleegkundige moet je volgens Tyra twee kwaliteiten bezitten die op het eerste gezicht misschien tegenstrijdig lijken. “Je moet zowel zelfstandig kunnen zijn als goed in team kunnen werken. Doordat het Wit-Gele Kruis een zelfsturende organisatie is, verdelen mijn collega’s en ik zelf het werk en maken we onze eigen planning op. Op het moment dat je bezig bent met je patiënten, sta je er wel grotendeels alleen voor. Maar als we in een uitzonderlijke situatie terechtkomen of weten dat een andere collega veel ervaring heeft met een bepaalde problematiek, twijfelen we er niet aan om elkaar te contacteren. 

We bellen al een eerste keer voor we beginnen aan onze ronde, om te horen hoe de dag-planning eruitziet. Stel nu dat ik een opvallend rustige planning heb die dag, dan vraag ik aan collega’s of ik eventueel een patiënt van hen moet overnemen. Omgekeerd weet ik ook dat ik hen altijd mag vragen of ze kunnen bij-springen in mijn ronde. Wie klaar is, belt ook altijd naar de anderen om te vragen of zij ook (bijna) klaar zijn. Samen uit, samen thuis!”

Tyra koos zelf heel bewust voor de avondshift: “Ik werk elke dag van 18 uur tot 22 uur. Zo heb ik eigenlijk de hele dag vrij. Op die manier is deze job echt ideaal om te combineren met een studie. Een uur voor mijn shift start, kijk ik al even mijn ronde en mailbox na en bel ik met mijn collega’s om te horen hoe hun planning eruitziet. En een halfuur later vertrek ik. 

Het aantal patiënten dat ik zie, hangt af van dag tot dag. Soms zijn het er ‘maar’ 15, soms moet ik 22 mensen zien in vier uur. Al wil dat niets zeggen: een dag met 15 kan zwaarder zijn dan een dag met 22. Veel hangt af van de zorgzwaarte van de patiënten. We zetten spuiten, geven sondevoedingen, doen bloedafnames, verzorgen wonden, maken mensen klaar voor bed … En uiteraard doe ik ondertussen een babbeltje met hen. Dat fleurt heel wat patiënten net zo hard op als de medische zorgen die ik hen bied.”

“Dit is een job met
veel toekomstperspectief”

Ellen is technoloog medische beeldvorming in UZ Gent

Vandaag kiezen relatief weinig studenten voor de opleiding medische beeldvorming. Ellen Vansteenbrugge hoopt dat daar snel verandering in komt. “Deze job heeft echt veel
toekomst, er worden constant nieuwe technieken ontwikkeld waardoor de uitdaging altijd groot blijft. Tegelijk combineer je het technische van de job met zorgen voor anderen.” 

Ellen wou graag een job in de zorg maar had minder interesse in het uitvoeren van verpleegkundige handelingen. “Ik vind het technische aspect van de job erg boeiend. Veel mensen denken dat wij gewoon op wat knopjes duwen maar dat klopt natuurlijk niet. We werken met straling en radioactiviteit, je moet dus echt wel weten waar je mee bezig bent en goed nadenken om de scanparameters correct in te stellen. Als iemand binnenkomt voor een foto van zijn voet, is het niet de bedoeling dat ik het hele been bestraal. Ik denk zelfs dat wij het meest technische beroep hebben van het ziekenhuis. In tegenstelling tot de andere zorgberoepen is ons contact met de patiënt meestal beperkt, elk halfuur staat er iemand anders voor ons.”

“Ik heb ervoor gekozen om in het UZ Gent te werken omdat ik hou van veel uitdaging. Je komt hier in contact met diverse en complexe pathologieën en er worden allerlei studies uitgevoerd waardoor er veel aandacht is voor de ontwikkeling van nieuwe technieken. Bovendien kan je één specifieke vorm van medische beeldvorming kiezen. In veel andere ziekenhuizen worden MRI, CT en RX gecombineerd. Ik koos bewust voor MRI, wat voor magnetic resonance imaging staat. Daarbij worden met sterke magneetvelden en radiogolven weefsels zoals de hersenen, lever, spieren en ligamenten in beeld gebracht.

Wie een nieuwe uitdaging wil, kan overstappen naar een andere modaliteit zoals RX, CT, nucleaire beeldvorming, interventionele en vasculaire radiologie of radiotherapie.  Als technoloog werk je in een klinisch onder-steunende dienst: we werken dus samen met heel veel verschillende diensten in het ziekenhuis. Het is daardoor erg divers om hier te werken. Eigenlijk mogen technologen op alle afdelingen staan waar beeldvormings-technieken gebruikt worden.”

“Mijn dag is goed als ik een complex onderzoek succesvol heb kunnen afronden. Soms loopt een scan bijvoorbeeld moeilijk door de beperkte mobiliteit van de patiënt. Daarnaast kan je ook op een onverwachte manier een impact maken met deze job. Ik herinner me een kindje dat hier werd binnengebracht nadat het overleden was tijdens een voetbalwedstrijd. Aan de hand van onze hersenscan werd duidelijk wat er juist misliep zodat de ouders toch naar huis konden met gerichte informatie over het verlies van hun zoon.”

“Een geboorte blijft iets magisch”

Sophie Vandamme is gynaecologe bij AZ Delta

Ze mag dan nog maar enkele maanden aan het werk zijn, gynaecologe Sophie Vandamme kan bijzonder goed de verschillende facetten van haar job verwoorden. “Als mensen een kindje verliezen of ik iemand slecht nieuws moet brengen, is dat uiteraard vreselijk. Maar je kan daar als arts ook een helende rol in opnemen.”

Als gynaecoloog moet je volgens Sophie heel wat verschillende competenties bezitten. “Iets waar mensen vaak niet aan denken bij gynaecologie, is chirurgie. Nochtans is het zeker een meerwaarde om als gynaecoloog ook chirurgisch competent te zijn. Denk maar aan het verwijderen van cysten op de eierstokken of poliepen uit de baarmoeder. Wij zijn ook heel vaak bezig met het uitvoeren van echo’s, zowel gynaecologisch als verloskundig. Het duurt even voor je dit goed beheerst. Stress-bestendigheid is een onmisbare eigenschap: je moet geregeld het hoofd koel kunnen houden in kritieke situaties. En het allerbelangrijkste: je moet ervoor zorgen dat je een vertrouwensband kan opbouwen met je patiënten en dat zij zich goed en gehoord voelen.”

“De intieme relatie die ik heb met mijn patiënten is heel bijzonder. Mensen geven zich letterlijk en figuurlijk bloot als ze bij mij op consultatie komen en dat vraagt uiteraard een heel groot vertrouwen. Als arts is het dan ook ontzettend belangrijk dat je daar discreet en respectvol mee omgaat. Wanneer ik iemand mag begeleiden bij een bevalling vind ik dat een ongelofelijke eer. Een geboorte blijft iets magisch, elke keer opnieuw.”

Hoe magisch zo’n geboorte is, zo pijnlijk kan het zijn wanneer een zwangerschap niet loopt zoals het hoort. “Als mensen een kindje verliezen of ik iemand slecht nieuws moet brengen, is dat uiteraard vreselijk. Maar je kan daar als arts ook een helende rol in opnemen. Ook daar spelen die vertrouwensband en dat respect een grote rol. Op zo’n moment moet je niet tegen mensen zeggen ‘dat ze nog eens opnieuw kunnen proberen’ of ‘dat ze gelukkig al een gezond kindje hebben’. Erken hun verdriet, luister naar wat ze willen delen en beantwoord hun vragen.”

Hoe Sophie’s dag er precies uitziet, kan ze nooit op voorhand voorspellen. “Een geboorte laat zich nu eenmaal meestal niet inplannen. Mijn dag start ik op de materniteit en de chirurgische afdeling waar ik langsga om mijn patiënten te zien. Doorheen de dag doe ik voornamelijk consultaties. Een dag per week sta ik in het operatiekwartier. Tussendoor word ik voor allerhande zaken gebeld: een vrouw met een gynaecologisch probleem op de spoedgevallendienst, een zwangere vrouw die aan de monitor ligt, een nakende bevalling … Mijn dag is dus goedgevuld, onvoorspelbaar en gevarieerd, maar dat maakt het net zo boeiend.”

“Als mijn cliënten tevreden zijn,
ben ik dat ook”

Thomas werkt als verzorgende bij Familiezorg O-Vl.

Wie denkt dat een job als verzorgende enkel draait om mensen wassen en bedden opmaken, is goed mis. Thomas Ernst doet de job intussen al tien jaar. “Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat mijn cliënten zich goed voelen. Of ten minste iets beter. Daarvoor durf ik al eens creatief te zijn.”

 “Ik kom elke dag op verschillende plekken bij verschillende mensen in verschillende situaties terecht”, vertelt Thomas. “En die lopen heel erg uiteen. Momenteel werk ik veel met mensen die met een psychische kwetsbaarheid worstelen. Maar ook dat is zo’n breed spectrum dat iedere cliënt anders is. Je moet je telkens aanpassen aan de persoon die je gaat helpen. Empathie is onmisbaar in deze job.”

En empathie, die heeft Thomas duidelijk meer dan genoeg. “Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat mijn cliënten zich goed voelen. Of ten minste iets beter. Daarvoor durf ik al eens creatief te zijn. Voor mij staat de cliënt altijd centraal. Als zij tevreden zijn, ben ik dat ook. Wat je zelf belangrijk vindt, moet je af en toe opzij kunnen zetten. Het heeft bijvoorbeeld weinig zin om een vloer elke dag te dweilen. In plaats daarvan bakken we samen pannen-koeken, geef ik een handmassage, maken we een wandeling, gaan we iets drinken, spelen we gezelschapsspelletjes, lees ik de krant voor … Daar hebben mensen veel meer aan dan dat ik een vloer die eigenlijk al schoon is opnieuw sta te lappen.”

Eens zijn cliënten hem wat beter leren kennen, komen ze vaak zelf met suggesties. “Zo is een van mijn vaste cliënten een voormalige wiskundeleerkracht waarmee ik sudoku speel via een app op onze smartphones. En voor mensen waarvan ik weet dat ze graag samen eten, verleg ik met veel plezier mijn pauze. Dat is een kleine aanpassing voor mij maar kan voor hen erg veel betekenen.”

Daarnaast is Thomas ook zorgambassadeur. “In die hoedanigheid laat ik leerlingen kennis maken met zorgberoepen. Zo maak ik komaf met stereotiepen over de zorgsector en probeer ik hen een juister beeld te tonen van wat mijn job zoal inhoudt. Ik hoop dat ik op die manier heel wat jongeren enthousiast kan maken om ook in de zorg te komen werken.”

“Een luisterend oor
kunnen bieden is zo waardevol”

Ines is counselor-vroedvrouw in een fertiliteitskliniek

Een fertiliteitskliniek is voor veel mensen niet de eerste plek waar je aan denkt wanneer je de term vroedkunde hoort. Ook voor Ines Heim was dat lang zo, tot ze ermee in aanraking kwam op haar vorige werkplek en zo haar roeping vond. Vandaag werkt ze als counselor-vroedvrouw bij Brussels IVF, het centrum voor reproductieve geneeskunde van het UZ Brussel. 

“In mijn opleiding is alles wat reproductieve geneeskunde betreft eigenlijk amper aan bod gekomen. Ik heb de voorbije jaren ontzettend veel bijgeleerd en aangezien dit een domein is dat voortdurend evolueert, zal ik dat allicht mijn hele loopbaan lang blijven doen. Dat trok mij wel aan”, vertelt Ines.

“Een andere drijfveer is voor mij het intense contact met de patiënten. Het is in zekere zin nog intiemer dan op een kraamafdeling, en ik bouw soms een jarenlange relatie op met mijn patiënten. Ik ben er zowel in goede als in slechte tijden, want het is onvermijdelijk dat mensen op teleurstellingen botsen gedurende hun fertiliteitstraject. Dat ik er op zulke momenten voor hen kan zijn, al is het maar om te luisteren, vind ik ontzettend waardevol.”

Geduld en empathie zijn volgens Ines dan ook onmisbaar in haar job. “Niet enkel bij het luisteren naar de verhalen van patiënten, maar ook in je handelingen. Het gaat om het totaalplaatje. Mensen die bij ons langs-komen, zijn eigenlijk niet ‘ziek’. Toch liggen ze vaak wel in een ziekenhuisbed. Dat alleen al is behoorlijk heftig.”

Eentonig kan je de job ook allesbehalve noemen. “Bijna geen enkele dag of week is hetzelfde. Als ik inseminaties doe, dan doe ik dat zo goed als een hele dag. Met bloed-afnames en echo’s gaat het ook zo: ook daarvan doe ik er verschillende na elkaar. Maar de volgende dag kan ik net zo goed een balieshift hebben. Wat wel zo goed als dagelijks terugkomt, voor of na zo’n reeks behandelingen, zijn de counselinggesprekken met patiënten aan het begin van hun traject. Ze hebben er dan al de voorbereidende onderzoeken en twee gesprekken met de arts op zitten die hen een behandelingsschema heeft voorgelegd. Daar ga ik dan dieper met hen op in.”

“Het mooiste moment binnen een standaardtraject is de laatste keer dat mensen bij ons komen: voor hun eerste zwangerschapsecho. Als alles er dan goed uitziet, worden zij verder opgevolgd door de dienst prenatale geneeskunde. Hen na die echo zien buitenkomen met het geluk op hun gezicht: dat is onbetaalbaar.”

“Allemaal dankzij de goede handen en steun
van kinesist Jan”

Hilde Crevits en kinesist Jan gaan samen aan de slag

Minister Crevits steekt met veel goesting de handen uit de mouwen in het CM-Zorgverblijf Ter Duinen in Nieuwpoort. Zorgverblijf Ter Duinen biedt de mogelijkheid om op herstel te komen na een ingreep of andere ziekenhuisopname. Ze ontmoet op een druilige donderdag kinesist Jan de Meyer en helpt hem mee met de fysiobehandeling van de kranige Marie Thérèse. Het wordt een intensieve sessie tijdens deze Job Take Over.

Meer zelfstandigheid 

Jan is al meer dan 30 jaar kinesist. Eerst in een eigen groepspraktijk, maar sinds 2013 bij Ter Duinen. “Mijn vorige job was vooral admini-stratief en dat was ik een beetje beu. Ik wou opnieuw werken met mensen, back to basics”. Jan wil zijn patiënten – vooral oudere mensen – fysiek blijven uitdagen. Het is duidelijk: deze enthousiaste en sociaal bewogen kinesist geniet er elke dag van om hulpbehoevende mensen meer zelfstandigheid bij te brengen. Dat doet hij samen met een groot team van kinesisten en andere medewerkers, allemaal met dezelfde gedreven passie. 

“Hier wordt veel meer aandacht besteed aan de psychosociale component dan ik dacht. Elke patiënt heeft zijn eigen verhaal, ervaringen en emoties.” –
Hilde Crevits

Mensen komen hier thuis

Vandaag krijgt hij extra ondersteuning van Vlaams minister van Welzijn en Volksgezondheid Hilde Crevits. Getooid in een witte schort staat ze klaar om mee te helpen. Vóór haar Job Take Over zag ze revalideren als iets louter medisch. Tijdens haar bezoek ziet ze echter een heel andere realiteit. “Hier wordt veel meer aandacht besteed aan de psychosociale component dan ik dacht. Elke patiënt heeft zijn eigen verhaal, ervaringen en emoties.” De kinesisten en bij uitbreiding ook de andere medewerkers bij Ter Duinen zijn allemaal betrokken bij het welzijn van de patiënten. “Het is hier één grote familie”, beaamt Marie Thérèse. Het is haar laatste dag bij Ter Duinen. Ze kan na een knieoperatie en zes weken revalidatie opnieuw stappen en fietsen. “Allemaal dankzij de goede handen en steun van Jan.” Marie Thérèse weet als geen ander de deskundigheid van Jan te appreciëren. Het is dan ook al haar tweede revalidatie bij hem, want een paar jaar geleden was ze hier na een fietsongeval en ook toen was Jan kinesist van dienst. “Mijn fiets is mijn psychiater”, glundert ze, blij dat ze vanaf morgen opnieuw uitstapjes kan maken met haar elektrische fiets.

Een-op-een contact

Tot slot wil minister Crevits nog iets kwijt over Zorgverblijf Ter Duinen. “Ik zag hier overal bijzonder veel wilskracht bij de patiënten, omringd door een hechte ploeg.” Ook het feit dat elke patiënt een vaste kinesist krijgt, is een meerwaarde volgens de minister. “Via dat een-op-een contact kan je echt een band opbouwen om zo te evolueren naar een goed herstel”.

“Ik wil mijn patiënten elke dag fysiek blijven uitdagen.” –
Jan de Meyer

“Bewoners aan het lachen brengen, 
daar draait het om”

Phaedra is woonleefbegeleider in een woonzorgcentrum

Volgens Phaedra Mourisse zijn een positieve ingesteldheid en enthousiasme onmisbaar in haar functie als woonleefbegeleider bij WZC Hestia. Zij bezit alvast een gezonde dosis van beide en dat werkt ongetwijfeld aanstekelijk op haar omgeving. “Er zijn inderdaad heel wat tekorten in de zorgsector, maar daar hebben onze bewoners geen boodschap aan. Dus maak ik er elke dag opnieuw het beste van.”

Phaedra’s eerdere ervaring als animator was niet met ouderen maar met Belgische hotelgasten in het buitenland. Die ervaring nam ze mee naar het woonzorgcentrum. “Zoals je er in een hotel voor probeert te zorgen dat mensen ten volle kunnen genieten van hun vakantie, zo wil ik mensen in deze laatste fase van hun leven een fantastische tijd bezorgen. Ik vraag dan ook veel input van de bewoners zelf. Het is immers voor hen dat ik er ben.” 

En de input van die bewoners, die kan alle kanten uitgaan. “De ene houdt van zangmomenten, de andere van een quiz of een filmavond. Maar soms komen er ook dingen waar je in eerste instantie niet aan zou denken, zoals ‘nog eens een goeie pitta eten’ bijvoorbeeld”, lacht Phaedra. “Geef toe, we hebben daar soms allemaal wel eens zin in. Zo organiseerde ik onlangs ook een pizza-namiddag waarbij de bewoners zelf pizza maakten om nadien bij een goed glas wijn op te eten.”

Phaedra is verantwoordelijk voor de animatie van zestig senioren. “Een positieve ingesteldheid en enthousiasme zijn voor mij onmisbaar in deze functie. Ja, er zijn inderdaad heel wat tekorten in de zorgsector, maar daar hebben onze bewoners geen boodschap aan. Dus maak ik er elke dag opnieuw het beste van. Ik probeer hun verblijf hier echt naar een hoger niveau te tillen. Je moet dan ook een zekere dosis organisatorisch talent, zelfstandigheid en maturiteit bezitten.”

Elke ochtend start ze de dag met het klaar-zetten van een ontbijtbuffet. “Echt zoals op hotel. Ik loop daar ondertussen rond, kondig de activiteiten van die dag aan en doe een babbeltje met de bewoners. Voor de lunch probeer ik nog een gymnastieksessie aan te bieden. Als er nood is aan hulp bij het middagmaal spring ik bij, anders gebruik ik dat moment als voorbereidingstijd. In de namiddag draait immers alles rond de activiteit van de dag. Elke week maak ik ook tijd voor een één-op-één-activiteit met een van de bewoners. Dat zijn vaak dingen die voor ons heel vanzelfsprekend lijken, zoals nog eens een pintje gaan drinken op café of naar de supermarkt gaan, maar voor hen echt deugd doen. ‘Mijn’ bewoners aan het lachen brengen en even van hun zorgen verlossen, daar draait het om!”

“Stabiliteit en nabijheid zorgen voor
rust en veiligheid”

Sara biedt als integrale begeleider ondersteuning in een gezinshuis

In de gezinswerking van Jeugddorp wonen kinderen en jongeren uit de bijzondere jeugdzorg samen met gezinshuisouders in een alledaagse woning. Sara maakte vijf jaar geleden als begeleider de overstap van een klassieke leefgroep naar het gezinshuis van Bert en Hilde. 

Het woord zegt het zelf: in een gezinshuis woont een gezin in een huis. “Het is dan wel geen klassiek gezin, maar wie hier woont vormt op dat moment wel echt een gezin. Kinderen verblijven vaak langere tijd in een gezinshuis, waardoor je echt een band kan opbouwen met elkaar. Er is ook minder verloop: als Bert en Hilde er niet zijn, ben ik er en omgekeerd. Er is dus veel stabiliteit en nabijheid, wat op zijn beurt voor rust en veiligheid zorgt. Zeker bij kinderen die al heel wat meemaakten, is dat belangrijk. Hier krijgen ze de tijd en de ruimte om mensen opnieuw te leren vertrouwen.”

Net als in een gewoon gezin heeft Sara heel wat verschillende taken. “Ik ben er altijd wanneer de zes kinderen, die momenteel tussen de 11 en 21 jaar oud zijn, thuiskomen van school. Dan beginnen ze meteen aan hun huiswerk en ga ik geregeld bij elk van hen langs om hen daarbij te begeleiden. Maar als ze op zo’n moment aangeven dat ze nood hebben aan een luisterend oor, of ik merk dat, is daar natuurlijk ook ruimte voor. 

Daarnaast neem ik ook een stukje van het huishouden op mij. Ik doe de was en de strijk, ruim de speelkamer op, haal te kleine kleding uit de kasten … We hebben allemaal onze eigen taken – ook de jongeren trouwens. Koken is bijvoorbeeld meestal een taak van Bert, maar als het hem toch eens niet lukt, neem ik dat soms over. Je moet zeker flexibel en multi-inzetbaar zijn in deze job, maar dat vind ik net fijn. Dat ik hier op zoveel verschillende manieren mee mag bouwen aan een plek waar deze kinderen en jongeren zich geliefd voelen en zichzelf kunnen zijn, dat geeft mij elke dag weer zin om te komen werken.”

“Het contact met de bewoners is
mijn drijfveer”

Michèle werd na haar pensioen vrijwilliger in een woonzorgcentrum

Dat de woonzorgcentra tijdens de coronapandemie zware klappen te verwerken kreeg, herinneren we ons allemaal. Ook oud-leerkracht Michèle, die niet bij de pakken bleef zitten maar contact opnam met Alexianen Zorggroep Tienen en haar hulp aanbood. “Door de inzet van vrijwilligers heeft het personeel meer tijd om echt met de bewoners bezig te zijn.”

Toen Michèle in 2020 startte als vrijwilliger in de ouderenzorg, was dat in een ander woonzorgcentrum van de Alexianen Zorggroep. “Ik had hen gezegd dat ze me mochten inzetten op de plek waar ze mijn hulp het meeste nodig hadden. Zo kwam ik terecht in een woonzorgcentrum waar het tijdens de eerste coronagolf alle hens aan dek was. Ik gaf er mee eten, gehuld in een beschermingspak met mondmasker, bril en handschoenen.”

Toen de situatie daar gestabiliseerd was, kon Michèle verder aan de slag in een woonzorgcentrum dichterbij. “Aanvankelijk ging ik drie dagen per week helpen als logistieke hulp op de afdeling voor mensen met dementie. Mijn functie is geleidelijk aan geëvolueerd tot die van een soort buddy. Nu ga ik geregeld op stap met mensen die dat nog kunnen en waar het personeel in het woonzorgcentrum niet altijd de tijd voor heeft. Het brengt mij ook meer plezier dan het logistieke werk. Dat is uiteraard ook belangrijk, maar minder mijn ding. Bovendien is het contact met de bewoners altijd mijn drijfveer geweest. Zelfs als logistiek vrijwilliger ging ik vaak een babbeltje slaan met de bewoners.”

Ondertussen houdt ze ook geregeld de cafetaria in het woonzorgcentrum open. “Dat is begonnen doordat een van de bewoners me zei dat ze zin had in een glas cava. Ik ben zo enkele keren een glas met haar gaan drinken in de cafetaria, maar moest dan altijd anderen storen om de sleutel te vragen en in het kassa-systeem te kunnen. Ik heb hen toen gevraagd om me daarin wegwijs te maken en toegang te geven en zo geschiedde. Nu sta ik hier heel vaak achter de bar en draai ik ook soms mee in het seniorenrestaurant. Je moet er wel een stevige dosis organisatorisch talent voor bezitten en met het digitale systeem kunnen werken. Dat is zeker voor oudere vrijwilligers soms een uitdaging. Doordat ik mijn hele loopbaan in het onderwijs heb gestaan, ben ik daar gelukkig goed in thuis.”

“In de cafetaria heerst altijd een leuke ambiance. Je ziet dat mensen er echt van genieten om met z’n allen iets te komen drinken. Ook ik geniet heel erg van het contact en de vriendschappen die ik er heb opgebouwd.”