“Een geboorte blijft iets magisch”

Sophie Vandamme is gynaecologe bij AZ Delta

Ze mag dan nog maar enkele maanden aan het werk zijn, gynaecologe Sophie Vandamme kan bijzonder goed de verschillende facetten van haar job verwoorden. “Als mensen een kindje verliezen of ik iemand slecht nieuws moet brengen, is dat uiteraard vreselijk. Maar je kan daar als arts ook een helende rol in opnemen.”

Als gynaecoloog moet je volgens Sophie heel wat verschillende competenties bezitten. “Iets waar mensen vaak niet aan denken bij gynaecologie, is chirurgie. Nochtans is het zeker een meerwaarde om als gynaecoloog ook chirurgisch competent te zijn. Denk maar aan het verwijderen van cysten op de eierstokken of poliepen uit de baarmoeder. Wij zijn ook heel vaak bezig met het uitvoeren van echo’s, zowel gynaecologisch als verloskundig. Het duurt even voor je dit goed beheerst. Stress-bestendigheid is een onmisbare eigenschap: je moet geregeld het hoofd koel kunnen houden in kritieke situaties. En het allerbelangrijkste: je moet ervoor zorgen dat je een vertrouwensband kan opbouwen met je patiënten en dat zij zich goed en gehoord voelen.”

“De intieme relatie die ik heb met mijn patiënten is heel bijzonder. Mensen geven zich letterlijk en figuurlijk bloot als ze bij mij op consultatie komen en dat vraagt uiteraard een heel groot vertrouwen. Als arts is het dan ook ontzettend belangrijk dat je daar discreet en respectvol mee omgaat. Wanneer ik iemand mag begeleiden bij een bevalling vind ik dat een ongelofelijke eer. Een geboorte blijft iets magisch, elke keer opnieuw.”

Hoe magisch zo’n geboorte is, zo pijnlijk kan het zijn wanneer een zwangerschap niet loopt zoals het hoort. “Als mensen een kindje verliezen of ik iemand slecht nieuws moet brengen, is dat uiteraard vreselijk. Maar je kan daar als arts ook een helende rol in opnemen. Ook daar spelen die vertrouwensband en dat respect een grote rol. Op zo’n moment moet je niet tegen mensen zeggen ‘dat ze nog eens opnieuw kunnen proberen’ of ‘dat ze gelukkig al een gezond kindje hebben’. Erken hun verdriet, luister naar wat ze willen delen en beantwoord hun vragen.”

Hoe Sophie’s dag er precies uitziet, kan ze nooit op voorhand voorspellen. “Een geboorte laat zich nu eenmaal meestal niet inplannen. Mijn dag start ik op de materniteit en de chirurgische afdeling waar ik langsga om mijn patiënten te zien. Doorheen de dag doe ik voornamelijk consultaties. Een dag per week sta ik in het operatiekwartier. Tussendoor word ik voor allerhande zaken gebeld: een vrouw met een gynaecologisch probleem op de spoedgevallendienst, een zwangere vrouw die aan de monitor ligt, een nakende bevalling … Mijn dag is dus goedgevuld, onvoorspelbaar en gevarieerd, maar dat maakt het net zo boeiend.”

“Als mijn cliënten tevreden zijn,
ben ik dat ook”

Thomas werkt als verzorgende bij Familiezorg O-Vl.

Wie denkt dat een job als verzorgende enkel draait om mensen wassen en bedden opmaken, is goed mis. Thomas Ernst doet de job intussen al tien jaar. “Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat mijn cliënten zich goed voelen. Of ten minste iets beter. Daarvoor durf ik al eens creatief te zijn.”

 “Ik kom elke dag op verschillende plekken bij verschillende mensen in verschillende situaties terecht”, vertelt Thomas. “En die lopen heel erg uiteen. Momenteel werk ik veel met mensen die met een psychische kwetsbaarheid worstelen. Maar ook dat is zo’n breed spectrum dat iedere cliënt anders is. Je moet je telkens aanpassen aan de persoon die je gaat helpen. Empathie is onmisbaar in deze job.”

En empathie, die heeft Thomas duidelijk meer dan genoeg. “Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat mijn cliënten zich goed voelen. Of ten minste iets beter. Daarvoor durf ik al eens creatief te zijn. Voor mij staat de cliënt altijd centraal. Als zij tevreden zijn, ben ik dat ook. Wat je zelf belangrijk vindt, moet je af en toe opzij kunnen zetten. Het heeft bijvoorbeeld weinig zin om een vloer elke dag te dweilen. In plaats daarvan bakken we samen pannen-koeken, geef ik een handmassage, maken we een wandeling, gaan we iets drinken, spelen we gezelschapsspelletjes, lees ik de krant voor … Daar hebben mensen veel meer aan dan dat ik een vloer die eigenlijk al schoon is opnieuw sta te lappen.”

Eens zijn cliënten hem wat beter leren kennen, komen ze vaak zelf met suggesties. “Zo is een van mijn vaste cliënten een voormalige wiskundeleerkracht waarmee ik sudoku speel via een app op onze smartphones. En voor mensen waarvan ik weet dat ze graag samen eten, verleg ik met veel plezier mijn pauze. Dat is een kleine aanpassing voor mij maar kan voor hen erg veel betekenen.”

Daarnaast is Thomas ook zorgambassadeur. “In die hoedanigheid laat ik leerlingen kennis maken met zorgberoepen. Zo maak ik komaf met stereotiepen over de zorgsector en probeer ik hen een juister beeld te tonen van wat mijn job zoal inhoudt. Ik hoop dat ik op die manier heel wat jongeren enthousiast kan maken om ook in de zorg te komen werken.”

“Een luisterend oor
kunnen bieden is zo waardevol”

Ines is counselor-vroedvrouw in een fertiliteitskliniek

Een fertiliteitskliniek is voor veel mensen niet de eerste plek waar je aan denkt wanneer je de term vroedkunde hoort. Ook voor Ines Heim was dat lang zo, tot ze ermee in aanraking kwam op haar vorige werkplek en zo haar roeping vond. Vandaag werkt ze als counselor-vroedvrouw bij Brussels IVF, het centrum voor reproductieve geneeskunde van het UZ Brussel. 

“In mijn opleiding is alles wat reproductieve geneeskunde betreft eigenlijk amper aan bod gekomen. Ik heb de voorbije jaren ontzettend veel bijgeleerd en aangezien dit een domein is dat voortdurend evolueert, zal ik dat allicht mijn hele loopbaan lang blijven doen. Dat trok mij wel aan”, vertelt Ines.

“Een andere drijfveer is voor mij het intense contact met de patiënten. Het is in zekere zin nog intiemer dan op een kraamafdeling, en ik bouw soms een jarenlange relatie op met mijn patiënten. Ik ben er zowel in goede als in slechte tijden, want het is onvermijdelijk dat mensen op teleurstellingen botsen gedurende hun fertiliteitstraject. Dat ik er op zulke momenten voor hen kan zijn, al is het maar om te luisteren, vind ik ontzettend waardevol.”

Geduld en empathie zijn volgens Ines dan ook onmisbaar in haar job. “Niet enkel bij het luisteren naar de verhalen van patiënten, maar ook in je handelingen. Het gaat om het totaalplaatje. Mensen die bij ons langs-komen, zijn eigenlijk niet ‘ziek’. Toch liggen ze vaak wel in een ziekenhuisbed. Dat alleen al is behoorlijk heftig.”

Eentonig kan je de job ook allesbehalve noemen. “Bijna geen enkele dag of week is hetzelfde. Als ik inseminaties doe, dan doe ik dat zo goed als een hele dag. Met bloed-afnames en echo’s gaat het ook zo: ook daarvan doe ik er verschillende na elkaar. Maar de volgende dag kan ik net zo goed een balieshift hebben. Wat wel zo goed als dagelijks terugkomt, voor of na zo’n reeks behandelingen, zijn de counselinggesprekken met patiënten aan het begin van hun traject. Ze hebben er dan al de voorbereidende onderzoeken en twee gesprekken met de arts op zitten die hen een behandelingsschema heeft voorgelegd. Daar ga ik dan dieper met hen op in.”

“Het mooiste moment binnen een standaardtraject is de laatste keer dat mensen bij ons komen: voor hun eerste zwangerschapsecho. Als alles er dan goed uitziet, worden zij verder opgevolgd door de dienst prenatale geneeskunde. Hen na die echo zien buitenkomen met het geluk op hun gezicht: dat is onbetaalbaar.”

“Allemaal dankzij de goede handen en steun
van kinesist Jan”

Hilde Crevits en kinesist Jan gaan samen aan de slag

Minister Crevits steekt met veel goesting de handen uit de mouwen in het CM-Zorgverblijf Ter Duinen in Nieuwpoort. Zorgverblijf Ter Duinen biedt de mogelijkheid om op herstel te komen na een ingreep of andere ziekenhuisopname. Ze ontmoet op een druilige donderdag kinesist Jan de Meyer en helpt hem mee met de fysiobehandeling van de kranige Marie Thérèse. Het wordt een intensieve sessie tijdens deze Job Take Over.

Meer zelfstandigheid 

Jan is al meer dan 30 jaar kinesist. Eerst in een eigen groepspraktijk, maar sinds 2013 bij Ter Duinen. “Mijn vorige job was vooral admini-stratief en dat was ik een beetje beu. Ik wou opnieuw werken met mensen, back to basics”. Jan wil zijn patiënten – vooral oudere mensen – fysiek blijven uitdagen. Het is duidelijk: deze enthousiaste en sociaal bewogen kinesist geniet er elke dag van om hulpbehoevende mensen meer zelfstandigheid bij te brengen. Dat doet hij samen met een groot team van kinesisten en andere medewerkers, allemaal met dezelfde gedreven passie. 

“Hier wordt veel meer aandacht besteed aan de psychosociale component dan ik dacht. Elke patiënt heeft zijn eigen verhaal, ervaringen en emoties.” –
Hilde Crevits

Mensen komen hier thuis

Vandaag krijgt hij extra ondersteuning van Vlaams minister van Welzijn en Volksgezondheid Hilde Crevits. Getooid in een witte schort staat ze klaar om mee te helpen. Vóór haar Job Take Over zag ze revalideren als iets louter medisch. Tijdens haar bezoek ziet ze echter een heel andere realiteit. “Hier wordt veel meer aandacht besteed aan de psychosociale component dan ik dacht. Elke patiënt heeft zijn eigen verhaal, ervaringen en emoties.” De kinesisten en bij uitbreiding ook de andere medewerkers bij Ter Duinen zijn allemaal betrokken bij het welzijn van de patiënten. “Het is hier één grote familie”, beaamt Marie Thérèse. Het is haar laatste dag bij Ter Duinen. Ze kan na een knieoperatie en zes weken revalidatie opnieuw stappen en fietsen. “Allemaal dankzij de goede handen en steun van Jan.” Marie Thérèse weet als geen ander de deskundigheid van Jan te appreciëren. Het is dan ook al haar tweede revalidatie bij hem, want een paar jaar geleden was ze hier na een fietsongeval en ook toen was Jan kinesist van dienst. “Mijn fiets is mijn psychiater”, glundert ze, blij dat ze vanaf morgen opnieuw uitstapjes kan maken met haar elektrische fiets.

Een-op-een contact

Tot slot wil minister Crevits nog iets kwijt over Zorgverblijf Ter Duinen. “Ik zag hier overal bijzonder veel wilskracht bij de patiënten, omringd door een hechte ploeg.” Ook het feit dat elke patiënt een vaste kinesist krijgt, is een meerwaarde volgens de minister. “Via dat een-op-een contact kan je echt een band opbouwen om zo te evolueren naar een goed herstel”.

“Ik wil mijn patiënten elke dag fysiek blijven uitdagen.” –
Jan de Meyer

“Bewoners aan het lachen brengen, 
daar draait het om”

Phaedra is woonleefbegeleider in een woonzorgcentrum

Volgens Phaedra Mourisse zijn een positieve ingesteldheid en enthousiasme onmisbaar in haar functie als woonleefbegeleider bij WZC Hestia. Zij bezit alvast een gezonde dosis van beide en dat werkt ongetwijfeld aanstekelijk op haar omgeving. “Er zijn inderdaad heel wat tekorten in de zorgsector, maar daar hebben onze bewoners geen boodschap aan. Dus maak ik er elke dag opnieuw het beste van.”

Phaedra’s eerdere ervaring als animator was niet met ouderen maar met Belgische hotelgasten in het buitenland. Die ervaring nam ze mee naar het woonzorgcentrum. “Zoals je er in een hotel voor probeert te zorgen dat mensen ten volle kunnen genieten van hun vakantie, zo wil ik mensen in deze laatste fase van hun leven een fantastische tijd bezorgen. Ik vraag dan ook veel input van de bewoners zelf. Het is immers voor hen dat ik er ben.” 

En de input van die bewoners, die kan alle kanten uitgaan. “De ene houdt van zangmomenten, de andere van een quiz of een filmavond. Maar soms komen er ook dingen waar je in eerste instantie niet aan zou denken, zoals ‘nog eens een goeie pitta eten’ bijvoorbeeld”, lacht Phaedra. “Geef toe, we hebben daar soms allemaal wel eens zin in. Zo organiseerde ik onlangs ook een pizza-namiddag waarbij de bewoners zelf pizza maakten om nadien bij een goed glas wijn op te eten.”

Phaedra is verantwoordelijk voor de animatie van zestig senioren. “Een positieve ingesteldheid en enthousiasme zijn voor mij onmisbaar in deze functie. Ja, er zijn inderdaad heel wat tekorten in de zorgsector, maar daar hebben onze bewoners geen boodschap aan. Dus maak ik er elke dag opnieuw het beste van. Ik probeer hun verblijf hier echt naar een hoger niveau te tillen. Je moet dan ook een zekere dosis organisatorisch talent, zelfstandigheid en maturiteit bezitten.”

Elke ochtend start ze de dag met het klaar-zetten van een ontbijtbuffet. “Echt zoals op hotel. Ik loop daar ondertussen rond, kondig de activiteiten van die dag aan en doe een babbeltje met de bewoners. Voor de lunch probeer ik nog een gymnastieksessie aan te bieden. Als er nood is aan hulp bij het middagmaal spring ik bij, anders gebruik ik dat moment als voorbereidingstijd. In de namiddag draait immers alles rond de activiteit van de dag. Elke week maak ik ook tijd voor een één-op-één-activiteit met een van de bewoners. Dat zijn vaak dingen die voor ons heel vanzelfsprekend lijken, zoals nog eens een pintje gaan drinken op café of naar de supermarkt gaan, maar voor hen echt deugd doen. ‘Mijn’ bewoners aan het lachen brengen en even van hun zorgen verlossen, daar draait het om!”

“Stabiliteit en nabijheid zorgen voor
rust en veiligheid”

Sara biedt als integrale begeleider ondersteuning in een gezinshuis

In de gezinswerking van Jeugddorp wonen kinderen en jongeren uit de bijzondere jeugdzorg samen met gezinshuisouders in een alledaagse woning. Sara maakte vijf jaar geleden als begeleider de overstap van een klassieke leefgroep naar het gezinshuis van Bert en Hilde. 

Het woord zegt het zelf: in een gezinshuis woont een gezin in een huis. “Het is dan wel geen klassiek gezin, maar wie hier woont vormt op dat moment wel echt een gezin. Kinderen verblijven vaak langere tijd in een gezinshuis, waardoor je echt een band kan opbouwen met elkaar. Er is ook minder verloop: als Bert en Hilde er niet zijn, ben ik er en omgekeerd. Er is dus veel stabiliteit en nabijheid, wat op zijn beurt voor rust en veiligheid zorgt. Zeker bij kinderen die al heel wat meemaakten, is dat belangrijk. Hier krijgen ze de tijd en de ruimte om mensen opnieuw te leren vertrouwen.”

Net als in een gewoon gezin heeft Sara heel wat verschillende taken. “Ik ben er altijd wanneer de zes kinderen, die momenteel tussen de 11 en 21 jaar oud zijn, thuiskomen van school. Dan beginnen ze meteen aan hun huiswerk en ga ik geregeld bij elk van hen langs om hen daarbij te begeleiden. Maar als ze op zo’n moment aangeven dat ze nood hebben aan een luisterend oor, of ik merk dat, is daar natuurlijk ook ruimte voor. 

Daarnaast neem ik ook een stukje van het huishouden op mij. Ik doe de was en de strijk, ruim de speelkamer op, haal te kleine kleding uit de kasten … We hebben allemaal onze eigen taken – ook de jongeren trouwens. Koken is bijvoorbeeld meestal een taak van Bert, maar als het hem toch eens niet lukt, neem ik dat soms over. Je moet zeker flexibel en multi-inzetbaar zijn in deze job, maar dat vind ik net fijn. Dat ik hier op zoveel verschillende manieren mee mag bouwen aan een plek waar deze kinderen en jongeren zich geliefd voelen en zichzelf kunnen zijn, dat geeft mij elke dag weer zin om te komen werken.”

“Het contact met de bewoners is
mijn drijfveer”

Michèle werd na haar pensioen vrijwilliger in een woonzorgcentrum

Dat de woonzorgcentra tijdens de coronapandemie zware klappen te verwerken kreeg, herinneren we ons allemaal. Ook oud-leerkracht Michèle, die niet bij de pakken bleef zitten maar contact opnam met Alexianen Zorggroep Tienen en haar hulp aanbood. “Door de inzet van vrijwilligers heeft het personeel meer tijd om echt met de bewoners bezig te zijn.”

Toen Michèle in 2020 startte als vrijwilliger in de ouderenzorg, was dat in een ander woonzorgcentrum van de Alexianen Zorggroep. “Ik had hen gezegd dat ze me mochten inzetten op de plek waar ze mijn hulp het meeste nodig hadden. Zo kwam ik terecht in een woonzorgcentrum waar het tijdens de eerste coronagolf alle hens aan dek was. Ik gaf er mee eten, gehuld in een beschermingspak met mondmasker, bril en handschoenen.”

Toen de situatie daar gestabiliseerd was, kon Michèle verder aan de slag in een woonzorgcentrum dichterbij. “Aanvankelijk ging ik drie dagen per week helpen als logistieke hulp op de afdeling voor mensen met dementie. Mijn functie is geleidelijk aan geëvolueerd tot die van een soort buddy. Nu ga ik geregeld op stap met mensen die dat nog kunnen en waar het personeel in het woonzorgcentrum niet altijd de tijd voor heeft. Het brengt mij ook meer plezier dan het logistieke werk. Dat is uiteraard ook belangrijk, maar minder mijn ding. Bovendien is het contact met de bewoners altijd mijn drijfveer geweest. Zelfs als logistiek vrijwilliger ging ik vaak een babbeltje slaan met de bewoners.”

Ondertussen houdt ze ook geregeld de cafetaria in het woonzorgcentrum open. “Dat is begonnen doordat een van de bewoners me zei dat ze zin had in een glas cava. Ik ben zo enkele keren een glas met haar gaan drinken in de cafetaria, maar moest dan altijd anderen storen om de sleutel te vragen en in het kassa-systeem te kunnen. Ik heb hen toen gevraagd om me daarin wegwijs te maken en toegang te geven en zo geschiedde. Nu sta ik hier heel vaak achter de bar en draai ik ook soms mee in het seniorenrestaurant. Je moet er wel een stevige dosis organisatorisch talent voor bezitten en met het digitale systeem kunnen werken. Dat is zeker voor oudere vrijwilligers soms een uitdaging. Doordat ik mijn hele loopbaan in het onderwijs heb gestaan, ben ik daar gelukkig goed in thuis.”

“In de cafetaria heerst altijd een leuke ambiance. Je ziet dat mensen er echt van genieten om met z’n allen iets te komen drinken. Ook ik geniet heel erg van het contact en de vriendschappen die ik er heb opgebouwd.”

“Werken in een woonzorgcentrum
is enorm veelzijdig ”

Maria begeleidt ouderen tijdens hun verblijf in een woonzorgcentrum

Als iemand haar veertig jaar geleden gezegd had dat ze als maatschappelijk werker in de ouderenzorg zou belanden, had ze het niet geloofd. Toch solliciteerde Maria Kerckhofs tien jaar later voor een job in woonzorgcentrum Wedbos. En daar heeft ze nog geen seconde spijt van gehad. “Mijn deur staat altijd open en mensen mogen op elk moment komen aankloppen wanneer ze me nodig hebben.”

Toen Maria in de jaren negentig startte bij woonzorgcentrum Wedbos, was er niet één sociaal dossier te vinden. “Ik heb als het ware mee aan de wieg gestaan van de uitbouw van de dienstverlening in het woonzorg-centrum. Ik gaf rondleidingen en informatie aan geïnteresseerde ouderen, plaatste hen op de wachtlijst, deed de opnamegesprekken van nieuwe bewoners, stelde voor iedereen een sociale fiche op … Mijn job was dus vanaf dag één heel veelzijdig en gevarieerd, en ik deed het ook meteen graag. Vandaag is Wedbos een kwalitatief woonzorgcentrum met een sterk team waar ik trots deel van uitmaak.”

De opnamegesprekken zijn een belangrijk onderdeel van Maria’s takenpakket gebleven. “Daar investeer ik nog steeds veel tijd in. Hoe beter we op de hoogte zijn van onze bewoners, hoe gerichter de zorg die we hen kunnen bieden. En omgekeerd vind ik het essentieel dat zij alle nodige informatie over onze werking en hun verblijf krijgen. Welke financiële mogelijkheden zijn er, welke afspraken gelden er in ons woonzorgcentrum, hoe kunnen we hun verblijf hier zo aangenaam mogelijk maken? Ook daarna blijf ik beschikbaar voor al hun vragen. Mijn deur staat altijd open en mensen mogen op elk moment komen aankloppen wanneer ze me nodig hebben.”

“Het is ook mijn taak om mee problemen te detecteren en op te lossen, zowel bij bewoners als op de werkvloer.” Vanuit de sociale dienst werk ik graag multidisciplinair en  zetel ik mee in het directieoverleg. Ik maakte eveneens deel uit van de werkgroepen over dementie en palliatieve zorgen. Ik heb me zelf intensief verdiept en bijgeschoold in alles wat te maken heeft met het levenseinde. Je merkt dat het zowel bij de bewoners als hun familie veel rust geeft dat er samen over gepraat wordt en dat er dingen op papier gezet worden. Dat vind ik ook heel mooi aan mijn job: dat ik mensen van begin tot einde mag bijstaan. In volle coronatijd hebben we zeker mensen teleur-gesteld omdat we zelf gebonden waren aan de regelgeving van de overheid. Dit was voor mij een heel zware periode in mijn carrière. Het feit dat mensen niet op een menswaardige manier afscheid hebben kunnen nemen van hun geliefden was zowel voor bewoners, hun familie als voor alle zorgverleners zeer zwaar om te dragen. Precies daarom vind ik het zo belangrijk om daar nu extra op in te zetten.”

“We reiken patiënten de nodige tools
aan om zelf een uitweg te zien”

Frederic werkt als verpleegkundige bij mensen met psychische problemen

Frederic is verpleegkundige in een psychiatrisch ziekenhuis. Psychiatrisch verpleegkundigen zijn net als kameleons, vindt hij. “Je moet immers altijd vertrekken vanuit de persoon die je voor je hebt. Een aanpak die bij de ene patiënt wel werkt, kan het omgekeerde effect hebben op een andere patiënt.”

“Mensen die hier terechtkomen, zijn ergens in hun leven vastgelopen en worstelen al een tijd met een bepaalde problematiek”, vertelt Frederic. “Zeker wanneer ze hier net arriveren, hebben ze vaak niet de nodige kracht, mogelijkheden of inzichten om het anders aan te pakken. Je moet als psychiatrisch verpleegkundige vooral een grote luister-bereidheid en veel inlevingsvermogen bezitten. Het is niet mijn taak om hen te tonen hoe ze het wel moeten doen, maar om hen de nodige tools aan te reiken waardoor ze zelf opnieuw een uitweg zien.”

Helaas lukt dat niet altijd. “Sommige mensen zijn moegestreden of blijven hervallen. Dat is hard om te zien, maar ik besef dat we – net als in de somatische zorg – niet iedereen kunnen helpen. Daar staat tegenover dat ik al zo vaak deel heb mogen uitmaken van een traject dat positief eindigde. Als ik daar een bijdrage in kan leveren en weet dat ik er mee voor heb kunnen zorgen dat die persoon met een heel andere mindset vertrekt uit het ziekenhuis: dat geeft mij de energie om door te gaan.”

Om ervoor te zorgen dat iedere patiënt zo goed mogelijk geholpen wordt, werken Frederic en zijn collega’s nauw samen met een team van therapeuten, psychologen, psychiaters en maatschappelijk werkers. “We hebben wekelijkse teamoverlegmomenten waarin we elke patiënt bespreken. Daar bekijken we hoe het loopt en of we al dan niet onze aanpak moeten bijsturen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we elkaar maar één keer per week spreken. Zij springen hier ook door de week geregeld binnen om hun vaststellingen met ons te delen, en ook omgekeerd contacteren wij hen als ons iets opvalt bij een patiënt. We wachten dus zeker niet tot het teamoverleg om belangrijke observaties te delen.”

Structuur is essentieel bij Frapello. “Zowel voor de patiënten als voor de medewerkers”, zegt Frederic. “De vroegdienst loopt van 7 uur tot 15 uur, de late dienst van 13.30 uur tot 21.30 uur. Hoe mijn dag eruitziet, hangt dus voornamelijk af van de shift die ik heb. Als ik ’s ochtends start, ben ik vooral bezig met de patiënten te stimuleren. Ik ga hen wekken, we ontbijten samen, doen de dagopening en overlopen de planning van die dag. Nieuwe opnames doen we in de overlap tussen twee shiften, wanneer we met meer zijn. De therapieën lopen tot 16.30 uur. Als ik pas in de namiddag start, doe ik net het omgekeerde en probeer ik mensen wat tot rust te laten komen. Vaak hebben ze na een heftige dag nood aan een babbel, en daarvoor zijn wij er natuurlijk.”

“Er bestaat niets mooier dan ouderen
gelukkig maken”

Elma werkt als zorgkundige in een woonzorgcentrum

De 23-jarige Elma werkt elk dag met mensen die minstens drie keer zo oud zijn als zij en kan zich momenteel geen betere job voorstellen. “Het klopt dat we vaak veel werk hebben en weinig tijd om tussendoor babbeltjes te slaan, maar je kan ook met de mensen praten terwijl je hen aan het verzorgen bent hé!”

Hoewel Elma er net een heleboel nachtshiften heeft opzitten, lijkt ze vol energie te zitten en spreekt ze met ontzettend veel enthousiasme over haar job. “Wanneer mensen voor het eerst bij ons in het woonzorgcentrum komen, hebben ze het vaak heel moeilijk en hebben ze de neiging om zich af te sluiten. Velen van hen hebben dan ook net afscheid moeten nemen van de plek waar ze hun leven hebben doorgebracht. Met de nodige empathie en veel geduld slaag ik erin om toch een heel mooie vertrouwensband op te bouwen met deze mensen. Hen gelukkig maken, zien openbloeien … Er bestaat niets mooier!”

Als je met ouderen werkt, hoort afscheid nemen er helaas onvermijdelijk bij. “Het woonzorgcentrum is meestal iemands laatste woonplaats. Hen achteruit zien gaan en zien lijden: dat is verschrikkelijk. Deze week zijn we vier mensen verloren. Dat went niet. Het zwaarste vind ik om de kamer van zo’n bewoner binnen te gaan en er op dezelfde dag al iemand nieuw aan te treffen. Dan besef je echt dat die persoon nooit meer terugkomt.”

In Maasmeander werken ze met drie shifts: een ochtendshift van 6u30 tot 13u45, een late shift van 14u15 tot 22u en een nachtshift van 21u45 tot 7u de volgende ochtend. “Ik doe ze allemaal”, lacht Elma. “Maar welke shift je ook doet: die start altijd met een briefing. Bij de ochtendshift begin ik na die briefing met het verzorgen, wassen en aankleden van de bewoners. Wie klaar is, breng ik naar het ontbijt en na het eten terug naar de kamer. Rond 10u30 volgt er dan opnieuw een briefing over zaken die we die ochtend hebben opgemerkt bij de bewoners. Daarna dekken we de tafels voor het middageten en halen we de bewoners om te genieten van een driegangenmenu!”

Wanneer iedereen na de lunch terug naar de kamer werd gebracht, is er ruimte voor wat Elma ‘personeel-en-bewonerstijd’ noemt. “Dan neem ik bijvoorbeeld enkele potjes nagellak en een vijl en ga ik langs bij de bewoners om hen een manicure te geven en intussen een babbeltje te doen. ’t Is ook zo dat je die vertrouwensband krijgt. Het klopt inderdaad dat we vaak veel werk hebben en weinig tijd om tussendoor babbeltjes te slaan, maar je kan ook met de mensen praten terwijl je hen aan het verzorgen bent hé!”