“Er bestaat niets mooier dan ouderen
gelukkig maken”

Elma werkt als zorgkundige in een woonzorgcentrum

De 23-jarige Elma werkt elk dag met mensen die minstens drie keer zo oud zijn als zij en kan zich momenteel geen betere job voorstellen. “Het klopt dat we vaak veel werk hebben en weinig tijd om tussendoor babbeltjes te slaan, maar je kan ook met de mensen praten terwijl je hen aan het verzorgen bent hé!”

Hoewel Elma er net een heleboel nachtshiften heeft opzitten, lijkt ze vol energie te zitten en spreekt ze met ontzettend veel enthousiasme over haar job. “Wanneer mensen voor het eerst bij ons in het woonzorgcentrum komen, hebben ze het vaak heel moeilijk en hebben ze de neiging om zich af te sluiten. Velen van hen hebben dan ook net afscheid moeten nemen van de plek waar ze hun leven hebben doorgebracht. Met de nodige empathie en veel geduld slaag ik erin om toch een heel mooie vertrouwensband op te bouwen met deze mensen. Hen gelukkig maken, zien openbloeien … Er bestaat niets mooier!”

Als je met ouderen werkt, hoort afscheid nemen er helaas onvermijdelijk bij. “Het woonzorgcentrum is meestal iemands laatste woonplaats. Hen achteruit zien gaan en zien lijden: dat is verschrikkelijk. Deze week zijn we vier mensen verloren. Dat went niet. Het zwaarste vind ik om de kamer van zo’n bewoner binnen te gaan en er op dezelfde dag al iemand nieuw aan te treffen. Dan besef je echt dat die persoon nooit meer terugkomt.”

In Maasmeander werken ze met drie shifts: een ochtendshift van 6u30 tot 13u45, een late shift van 14u15 tot 22u en een nachtshift van 21u45 tot 7u de volgende ochtend. “Ik doe ze allemaal”, lacht Elma. “Maar welke shift je ook doet: die start altijd met een briefing. Bij de ochtendshift begin ik na die briefing met het verzorgen, wassen en aankleden van de bewoners. Wie klaar is, breng ik naar het ontbijt en na het eten terug naar de kamer. Rond 10u30 volgt er dan opnieuw een briefing over zaken die we die ochtend hebben opgemerkt bij de bewoners. Daarna dekken we de tafels voor het middageten en halen we de bewoners om te genieten van een driegangenmenu!”

Wanneer iedereen na de lunch terug naar de kamer werd gebracht, is er ruimte voor wat Elma ‘personeel-en-bewonerstijd’ noemt. “Dan neem ik bijvoorbeeld enkele potjes nagellak en een vijl en ga ik langs bij de bewoners om hen een manicure te geven en intussen een babbeltje te doen. ’t Is ook zo dat je die vertrouwensband krijgt. Het klopt inderdaad dat we vaak veel werk hebben en weinig tijd om tussendoor babbeltjes te slaan, maar je kan ook met de mensen praten terwijl je hen aan het verzorgen bent hé!”