“Wij zijn het
ontbrekende puzzelstukje”

Tinneke Claes is een van de weinige zelfstandige ergotherapeuten in Vlaanderen

“Volgens mijn patiënten vervolledig ik als ergotherapeut hun zorgaanbod met een essentieel stukje zorg dat ze nog misten in hun revalidatie”, zegt Tinneke Claes. “Wanneer ik een patiënt zijn zelfredzaamheid kan bevorderen schenkt me dat enorm veel voldoening. Ik ben fier op mijn job, maar het is niet makkelijk om de erkenning te krijgen die we verdienen.”  

“Als ergotherapeut maak ik deel uit van de eerstelijnszorg. Ik onderzoek hoe ik mijn patiënten met een beperking zo goed mogelijk kan begeleiden zodat ze terug kunnen partici-peren in de maatschappij. Daarnaast geef ik ook opleidingen rond valpreventie, zowel aan collega’s uit de zorgsector als aan rusthuisbewoners.”

“Ergotherapeuten hanteren een holistische aanpak. Ik bekijk alle dagelijkse activiteiten van mijn patiënt en hoe we die, met bepaalde technieken, terug mogelijk kunnen maken. Dat gaat van zichzelf opnieuw leren aankleden tot een hobby zoals kaarsen maken terug oppikken. Uniek is dat we daarbij ook naar de thuissituatie kijken. Iedereen zal immers op een eigen manier koken of zich aankleden. Daarnaast is er ook een steeds grotere vraag naar zorg op maat. Hoewel er al veel hulpmiddelen op de markt zijn, gaan ergotherapeuten vaak nog een stapje verder in het bedenken van creatieve oplossingen. Zo heb ik collega’s die aan de slag gaan met een 3D-printer om aangepast bestek of een haarborstel te maken. Het is leuk en uitdagend om oplossingen op maat aan te reiken, al bots ik daarbij soms ook op mijn eigen grenzen. Gelukkig is er veel verbondenheid tussen collega’s en delen we onze expertise met elkaar.”

De terugbetaling van ergotherapie is momenteel erg beperkt, al ziet Tinneke een toename van long covid patiënten sinds deze sessies wel terugbetaald worden. “Het frustreert me dat we in Vlaanderen de meerwaarde van ergotherapie in de eerste lijn zo beperkt waarderen. Nochtans is het in andere Europese landen al langer duidelijk hoe waardevol we zijn. Door het gebrek aan terugbetaling is er geen vlotte doorstroming van patiënten en krijgt ons beroep niet de erkenning die het verdient. Dat verklaart ook waarom er zo weinig voltijds zelfstandige ergotherapeuten zijn.”