Zorg is … dichtbij

Het kind als pedagoog

De kinderdagverblijven van Zorg Leuven focussen op kracht van kinderen

Voor de pedagogische vormgeving van haar kinderdagverblijven laat Zorg Leuven zich inspireren door de Reggio Emilia-pedagogiek. Daarbij vertrekken ze vanuit één kerngedachte: kinderen zijn krachtige sociale wezens. “We willen een plek bieden waar elk kind zich goed voelt, uitgedaagd wordt en zich verbonden weet met de mensen en de wereld rondom zich.”

Karen Eerdekens, die bij Zorg Leuven aan de slag is als pedagogisch teamleider, is enthousiast wanneer ze vertelt over de aankomende verhuizing naar het nieuwe kinderdagverblijf Lololand. Deze locatie in de sociale woonwijk Lolanden belooft een plek te worden waar interactie en verbondenheid tussen buurtbewoners, ouders en kinder-begeleiders centraal staan. “We kozen niet toevallig voor deze ligging. Het is een buurt met veel diversiteit. Als inclusieve kinderopvang, willen we elk kind en elk gezin zoveel mogelijk kansen bieden.”

Die visie sluit ook nauw aan bij de Reggio Emilia-pedagogiek van Loris Malaguzzi. Daarbij staat het kind centraal als natuurlijke ontdekker en communicator en nemen begeleiders een observerende en stimulerende rol op. “We gaan ervanuit dat kinderen van nature willen experimenteren en ons tonen wat ze graag doen. Malaguzzi zei dat een kind honderd talen heeft en dat het aan de volwassenen is om te kijken en luisteren naar wat kinderen ons willen vertellen”, legt Karen uit. 

“We gaan ervanuit dat kinderen van nature willen experimenteren
en ons tonen wat ze graag doen”

“Hoewel een baby dus nog niet spreekt, drukt hij zich wel op andere manieren uit. Het is onze taak om die signalen op te vangen en te interpreteren. In plaats van ons af te vragen hoe we de kinderen kunnen bezighouden, kijken we naar wat hen bezighoudt en spelen we daarop in.”

“Op dit moment hebben de kinderen uit mijn groep bijvoorbeeld veel interesse in het keukentje”, vertelt kinderbegeleider Aurelie Wolfs. “In eerste instantie stopten ze vooral speelgoedgroenten en -fruit in potjes en schuifjes en haalden ze die er opnieuw uit. Maar na een tijdje merkte ik dat dit hen begon te vervelen en dat ze ermee begonnen te gooien.

Daar heb ik op ingespeeld door hun keukentje te verrijken met andere, levensechte materialen. Ik heb uit onze echte keuken een paar gewone kookpotten, deksels, pollepels en bewaardoosjes gehaald en klaargezet in hun keukentje. En hop, ze waren weer vertrokken voor een tijdje. Het fruit en de groentjes vlogen niet langer in het rond en we hadden weer iets nieuws om op verder te bouwen. Eigenlijk zijn de kinderen zelf de voornaamste pedagoog waar we ons door laten leiden.”