Vrijwilligerswerk met hart en hond
Dertig jaar geleden reageerde Annie op een oproep tot vrijwilligers in haar lokale krant. DVC Heilig Hart (vandaag Leieborg) was op zoek naar vrijwilligers. Al snel kon ze aan de slag bij de zorginstelling in Deinze, die professionele ondersteuning biedt aan kinderen en volwassenen met een verstandelijke beperking. Vandaag is ze niet alleen de oudste, maar ook de langst actieve vrijwilliger binnen de organisatie. Ondertussen zet ook schoondochter Nancy er zich in met haar knuffelhonden.
Annie
- 75 jaar
- Vrijwilliger bij Leieborg
- Onthaalouder op pensioen
Nancy
- Vrijwilliger bij Leieborg
- Studeerde Toerisme en Recreatiemanagement en werkt als commercieel bediende
“Ik kom altijd met een voldaan gevoel buiten. Zolang je dat hebt, kun je dit werk volhouden”, zegt Annie. In haar dertig jaar als vrijwilliger werkte ze in totaal met een viertal zorgvragers: vooral kinderen maar ook een volwassene. Het gaat steeds over een-op-een contact, wat zorgt voor een speciale band tussen de zorgvrager en Annie. Een keer per week spendeert ze een namiddag met hen. “Bij mijn aankomst zitten ze mij vaak al op te wachten.” Ze gaan wandelen, drinken iets op de Markt of eten een pannenkoek. In het verleden kwam een van de zorgvragers ook al eens bij Annie thuis. “Dan speelde ze hier in haar rolstoel aan tafel.”
“Het plezier dat je eruit haalt, valt moeilijk op voorhand
te beschrijven. Eenmaal je eraan begint, staan je zoveel leuke
momenten en ontmoetingen te wachten.”
Ook schoondochter Nancy is te vinden als vrijwilliger in Leieborg – samen met haar ‘knuffelhonden’, die functie doen als therapie-dier. Ze werkt specifiek met newfoundlanders, een hondenras dat van nature goed is in de omgang met (kwetsbare) kinderen. “Zet en newfoundlander naast een kind en vaak gaat de hond zich gedragen als een soort van oppas. Ze worden niet voor niets vaak gentle giants genoemd”, vertelt Nancy. “Op een dag zag ik Facebookvrienden uit Amerika naar een kliniek gaan met hun puppy’s. Ik zag meteen welke emoties dat losmaakte bij de patiënten. Toen wist ik dat ik zelf iets soortgelijks wilde doen.” Nancy deed een oproep via een lokale radiozender, waarna ze ook begon met rondmailen. Zo ging de bal aan het rollen en kon ze al snel bij ziekenhuizen en homes terecht. Uiteindelijk mochten zij en haar honden ook langsgaan bij Leieborg, waar schoonmoeder Annie al actief was. “Het is een win voor de hond, die socialer wordt door het contact met de mensen, en het is een win voor de mensen, die er enorm veel plezier aan beleven”, aldus Nancy.
“Ik heb zelf ook wel eens een baaldag. Dan wandel ik met de honden tot aan de tuin van Huize Kattebeek (een van de locaties van Leieborg), waar de zorgvragers één voor één naar buiten komen voor een babbel. Hierna voel ik mij een ander mens.” Annie haalt evenzeer persoonlijke voldoening uit het vrijwilligerswerk. “Als ik eens een dag niet kan gaan, word ik onrustig.”
“Als ik eens een dag niet naar Leieborg kan gaan, word ik onrustig.”
Welke boodschap heeft het schoonmoeder- en schoondochterduo voor toekomstige vrijwilligers? “Het plezier dat je eruit haalt, valt moeilijk op voorhand te beschrijven. Eenmaal je eraan begint, staan je zoveel leuke momenten en ontmoetingen te wachten”, zegt Nancy. Annie gaat akkoord. “Het werk brengt je in contact met zoveel mensen waar je dan een band mee opbouwt. Daarnaast voelt het voor mij alsof ik echt iets kan betekenen voor de zorgvragers. Een van de kinderen met wie ik werk, greep vorige week in de cafetaria spontaan naar mijn hand. Voor haar moet het dan toch ook iets betekenen”, voegt ze toe. Een aanrader dus.
