“Verpleegkundigen zijn
de centrale spil”

Als eerste aanspreekpunt voor patiënt en familie vormen we de schakel tussen hen en de andere zorgverleners

Verpleegkundige Jeroen Van Engeland gaat met plezier naar het werk. “Zieke mensen beter helpen worden, geeft me niet het gevoel dat ik moet gaan werken. Elke dag is hier anders en routine sluipt er niet snel in. Ik krijg voortdurend nieuwe situaties voorgeschoteld, waardoor ik bijna elke dag een extra zetje krijg om nog beter te worden in wat ik doe.”

Jeroen is verpleegkundige in AZ Sint-Maarten op de afdeling pneumologie. “We hebben veel chronisch zieken op onze afdeling, hen zien we dus regelmatig terugkomen. De conti-nuï-teit in zorg die ik kan opbouwen met patiënten vind ik fijn. Hoewel het voor hen uiteraard geen goed nieuws is om opnieuw in het ziekenhuis te belanden, zijn ze wel blij om een bekend gezicht terug te zien. Als verpleeg-kundige sta ik de patiënt zo goed mogelijk bij in diens zorgtraject. Aan het begin van de dag bekijk ik de vitale parameters en stel ik mijn zorg daarop af. Hier komen veel verpleeg-technische aspecten aan bod zoals het toedienen van medicatie, wondzorg, bloed afnemen of een infusie. Daarnaast zorg ik ervoor dat de nodige onderzoeken uitgevoerd worden.”

“De verpleegkundige is een soort spilfiguur in de verzorging van de patiënt. We komen met alle zorgverleners in aanraking en begeleiden de patiënt in alle aspecten van zijn verzorging. Zo raadplegen we bijvoorbeeld de sociale dienst die de thuissituatie grondig bekijkt of schakelen we een diëtist in als eten moeizaam verloopt. Het multidisciplinair werken bevalt me erg, ik werk onder andere samen met de arts, kinesist en tabakoloog. Omdat we overal nauw bij betrokken zijn, kunnen we de patiënt ook goed informeren. Helaas is er door de hoge werkdruk niet altijd voldoende tijd voor een uitgebreid gesprek.”

Naast zijn rol als verpleegkundige werkt Jeroen ook twintig procent van zijn tijd als project-medewerker, vooral in een onder-steunende rol. “In die functie ondersteun ik de collega’s om wetenschappelijk onderbouwd te kunnen werken. In een database raadpleeg ik de laatste nieuwe methodes om te zorgen voor onze patiënten. Dat is iets nieuws waar ik erg enthousiast over ben. Het helpt me up-to-date te blijven over nieuwe technieken en geeft de collega’s op de werkvloer duidelijke informatie over hoe bepaalde verpleegkundige handelingen uit te voeren. Die kennisoverdracht komt ook terug in het samenwerken met studenten verpleegkunde: een grote verantwoordelijkheid, want je wilt hen goed opleiden. Aan uitdagingen heb ik hier alvast geen gebrek. Ik werk in een innovatieve en steeds veranderende omgeving en zie ook nog doorgroeimogelijkheden in de toekomst. Het mooiste aan de job blijft toch de welgemeende dankjewel van patiënten die je terug op de been geholpen hebt. Daar kan niets tegenop.” 

“Werken in een horizontale organisatie
is erg dankbaar”

Hanna rolde na een burn-out in een nieuwe job die haar energie geeft, zowel op de werkvloer als thuis

“Als ik mijn zoontje uitleg wat ik doe op het werk, zeg ik dat ik mensen help om een afspraak te maken als ze ziek zijn. Maar het is natuurlijk wel wat ruimer dan dat”, vertelt Hanna Verhoeven. Samen met de andere onthaalmedewerkers is ze het eerste aanspreekpunt als je naar het Gentse Wijkgezondheidscentrum De Kaai belt of er binnenstapt.

“Aan de hand van wat de patiënt vertelt, schat ik in wat de dringendheid van hun probleem is, wie van onze zorgverstrekkers het best geplaatst is om hen te helpen en binnen welk tijdsbestek dit moet gebeuren”, vertelt Hanna. “WGC De Kaai heeft een uitgebreid aanbod en dankzij de triage aan het onthaal kunnen mijn collega’s gericht te werk gaan. Daarnaast voer ik ook administratieve taken uit, zoals het in orde maken van terugbetalingen, het boeken van videotolken en het opvolgen van afwezigheden.”

Goed communiceren is de grootste uitdaging van haar job. “Soms heb je mensen voor je die de taal niet goed machtig zijn en dat kan al eens tot misverstanden leiden. Natuurlijk lukt het niet altijd om iedereen onmiddellijk tevreden te stellen. Soms moet ik patiënten realistische verwachtingen geven of een beetje aansturen in hun eigen planning. Als je weet dat je doos medicatie bijna leeg is, bel je niet naar ons wanneer je aan de laatste pil begint”, zegt Hanna lachend. “Nu, ik stel me altijd positief op en krijg zo ook wel makkelijk een glimlach terug.”

“Op momenten dat het erg druk is, moet ik me focussen om maar één ding tegelijk te willen doen: de patiënt zo snel en correct mogelijk aan een afspraak helpen. Wanneer het rustiger is, maak ik er ook tijd voor om een luisterend oor te bieden. Soms komen patiënten heel geladen of zelfs agressief binnen en dan helpt het dat ze hun verhaal bij je kwijt kunnen. Ik vind het interessant om met al die verschillende situaties om te gaan en durf ook doorvragen wanneer het nodig is. Je hebt als onthaalmedewerker een portie assertiviteit nodig.”

“De Kaai is een erg horizontale organisatie – iedereen mag hier mee nadenken over wat nog beter kan. Inspraak wordt aangemoedigd en gewaardeerd en dat apprecieer ik enorm. In combinatie met de leuke collega’s en het sociaal contact met de patiënten vind ik dit een erg fijne job. Mijn vorige job als zorgverlener was erg veeleisend en het lukte me niet goed om mijn grenzen te stellen.” Toen ze aan deze job begon, dacht ze dat ze er snel op uitgekeken zou zijn. “Niks blijkt minder waar, er is best veel afwisseling binnen een duidelijk afgelijnd takenpakket. Dat ik nu ook terug energie over heb als ik thuiskom na het werk is een verademing voor mij. Dankzij deze job heb ik de ruimte gekregen om verder te zoeken naar wat me deugd doet op en naast het werk. Ik zie me ooit zeker nog terugkeren naar een job als hulpverlener, dat zit nu eenmaal in de aard van het beestje. Wanneer? Geen idee. Geen haast mee.”

“Wij zijn het
ontbrekende puzzelstukje”

Tinneke Claes is een van de weinige zelfstandige ergotherapeuten in Vlaanderen

“Volgens mijn patiënten vervolledig ik als ergotherapeut hun zorgaanbod met een essentieel stukje zorg dat ze nog misten in hun revalidatie”, zegt Tinneke Claes. “Wanneer ik een patiënt zijn zelfredzaamheid kan bevorderen schenkt me dat enorm veel voldoening. Ik ben fier op mijn job, maar het is niet makkelijk om de erkenning te krijgen die we verdienen.”  

“Als ergotherapeut maak ik deel uit van de eerstelijnszorg. Ik onderzoek hoe ik mijn patiënten met een beperking zo goed mogelijk kan begeleiden zodat ze terug kunnen partici-peren in de maatschappij. Daarnaast geef ik ook opleidingen rond valpreventie, zowel aan collega’s uit de zorgsector als aan rusthuisbewoners.”

“Ergotherapeuten hanteren een holistische aanpak. Ik bekijk alle dagelijkse activiteiten van mijn patiënt en hoe we die, met bepaalde technieken, terug mogelijk kunnen maken. Dat gaat van zichzelf opnieuw leren aankleden tot een hobby zoals kaarsen maken terug oppikken. Uniek is dat we daarbij ook naar de thuissituatie kijken. Iedereen zal immers op een eigen manier koken of zich aankleden. Daarnaast is er ook een steeds grotere vraag naar zorg op maat. Hoewel er al veel hulpmiddelen op de markt zijn, gaan ergotherapeuten vaak nog een stapje verder in het bedenken van creatieve oplossingen. Zo heb ik collega’s die aan de slag gaan met een 3D-printer om aangepast bestek of een haarborstel te maken. Het is leuk en uitdagend om oplossingen op maat aan te reiken, al bots ik daarbij soms ook op mijn eigen grenzen. Gelukkig is er veel verbondenheid tussen collega’s en delen we onze expertise met elkaar.”

De terugbetaling van ergotherapie is momenteel erg beperkt, al ziet Tinneke een toename van long covid patiënten sinds deze sessies wel terugbetaald worden. “Het frustreert me dat we in Vlaanderen de meerwaarde van ergotherapie in de eerste lijn zo beperkt waarderen. Nochtans is het in andere Europese landen al langer duidelijk hoe waardevol we zijn. Door het gebrek aan terugbetaling is er geen vlotte doorstroming van patiënten en krijgt ons beroep niet de erkenning die het verdient. Dat verklaart ook waarom er zo weinig voltijds zelfstandige ergotherapeuten zijn.”

“Als woonassistent moet je
een duizendpoot zijn”

Yati zorgt ervoor dat alles in Seniorcity Herent op wieltjes loopt 

Vijf jaar geleden ruilde Yati Michiels haar job als ergotherapeut in een woonzorgcentrum in voor een nieuwe uitdaging als woonassistent. “Het spreekt voor zich dat je een hart moet hebben voor ouderen. Als aanspreekpunt ben ik ook de persoon waar alle bezorgdheden of opmerkingen bij terecht-komen, en dan is het uiteraard belangrijk dat mensen zich gehoord voelen.”

Als woonassistent is Yati het aanspreekpunt voor de 50 ouderen die in de assistentie-woningen van Seniorcity Herent leven . Maar dat is lang niet het enige onderdeel van haar functie. “Ik plan activiteiten in, hou alle dossiers in orde, volg de facturatie op, geef rondleidingen aan geïnteresseerden en doe de intake van nieuwe bewoners. Daarnaast sta ik ook in voor de dagelijkse werking: het is mijn taak om ervoor te zorgen dat alles goed loopt en bewoners zich hier goed voelen. En dat ons aanbod en onze inrichting zo goed mogelijk op hen is afgestemd. Stel dat een van onze bewoners gevallen is, ga ik na of we extra preventieve maatregelen kunnen nemen om dat te voorkomen. De job brengt veel met zich mee, maar dat zorgt voor veel afwisseling en uitdaging. Ik verveel me nooit!”

Gelukkig kan Yati rekenen op een aantal helpende handen. “We hebben een administratief ondersteuner die me helpt met het vele papierwerk, een poetsman die ook handig is en verschillende klusjes doet, een verzorgende die mee activiteiten organiseert en mensen wegwijs maakt en een aantal vrijwilligers. Daarnaast werk ik ook nauw samen met heel wat externe partners: thuisverpleegkundigen, traiteurs, de syndicus van het gebouw.”

Als we vragen welke vaardigheden en talenten een woonassistent zoal nodig heeft, schiet Yati in de lach. “Wel, om deze job te doen moet je echt een duizendpoot zijn. Meteen ook de reden waarom ik er zo toe aangetrokken was. Goed kunnen organiseren en plannen is essentieel. Bovendien moet je verschillende dingen tegelijkertijd kunnen capteren en snel kunnen switchen tussen diverse taken. Het ene moment ben ik een rondleiding aan het geven, het andere moment ben ik facturen aan het maken. 

En het spreekt voor zich dat je een hart moet hebben voor ouderen. Als aanspreekpunt ben ik ook de persoon waar alle bezorgdheden of opmerkingen bij terechtkomen, en dan is het uiteraard belangrijk dat mensen zich gehoord voelen. Daarom bekijken we de zaken niet enkel vanuit praktisch maar ook vanuit een menselijk oogpunt. Ik krijg daar zoveel dankbaarheid voor terug van de bewoners. En of dat nu in de vorm van een doosje pralines of gewoon ‘een dikke merci’ is: dat geeft mij energie om elke dag weer gemotiveerd te komen werken.”

“Ik kan hier echt de tijd nemen
voor mijn patiënten”

Frederic Van Schepdael is kinesist in revalidatieziekenhuis Inkendaal

“Mensen die binnengebracht worden op een brancard na maanden revalidatie terug naar huis zien wandelen, is het mooiste wat er is”, zegt Frederic. “Na een trombose moeten de meeste basiszaken opnieuw aangeleerd worden, ik help mijn patiënten onder andere met leren stappen, staan, zitten, zich omdraaien in bed en hun arm terug gebruiken.”

In Inkendaal werkt een uitgebreid team van kinesisten, logopedisten, ergotherapeuten, verpleeg- en verzorg-kundigen, sociaal readapatiewerkers, conductoren, psychologen, ergotherapeuten, neurologen en fysische artsen samen aan het revalidatieproces van een patiënt. “We hebben elk onze specifieke taak in de zorg voor onze patiënten, die vaak een combinatie van verschillende problemen hebben na een trombose. Naast de mensen die in Inkendaal verblijven, behandel ik ook externe patiënten met een aangeboren hersenletsel die hier op consultatie komen.”

“Als kinesist is de uitdaging om samen met de patiënt te ontdekken wat nog mogelijk is en daar naartoe te werken. Het fijne is dat ik in sessies van een uur per patiënt kan werken. Na een verlamming is er heel wat werk aan de winkel, dus die tijd is ook echt wel nodig. In het begin zijn onze patiënten heel afhankelijk van het zorgpersoneel voor bijna alles. Voor sommigen is het natuurlijk een teleurstelling om te ontdekken dat ze niet meer helemaal zoals vroeger kunnen functioneren. Ik probeer hen te begeleiden naar wat wel nog kan en help hen daar ook in te berusten. Gaandeweg leren ze dat je niet volledig zelfstandig moet zijn om opnieuw gelukkig te kunnen zijn.” 

Ook het netwerk rond de patiënt wordt betrokken bij het herstel, want vaak kunnen zij met wat externe hulp wel nog veel zaken doen. “Zo leer ik een echtgenoot bijvoorbeeld aan hoe hij zijn vrouw kan helpen met naar het toilet te gaan of haar klaar te maken om te gaan slapen. Dit zijn taken die overgenomen kunnen worden van verzorging aan huis, aangezien die sector al erg overbevraagd is.”

Naast het behandelen van zijn patiënten, werkt Frederic ook in het ganglabo van Inkendaal. “Daar analyseren we met infraroodcamera’s in detail hoe een patiënt beweegt en kunnen we nagaan wat er exact fout loopt. Op basis van die analyse kunnen we gericht advies geven aan onze collega’s over de behandeling of eventuele operatie van de patiënt. Het ganglabo is een erg leuke uitdaging voor mij, het combineert het technische van de apparatuur met het begrijpen van hoe iets misloopt in het lichaam, wat erg intrigerend en drijvend is. Naast mij werken er ook nog twee andere kinesisten in het labo. De samenwerking met mijn collega’s is erg leerrijk, want we kunnen onze hypotheses met elkaar aftoetsen om zo de beste behandeloptie voor elke patiënt te vinden.

“Ik wil de mensen zo veel mogelijk  hoop  geven” 

Erika Vlieghe doet samen met vrijwilliger Marc intern rolstoelvervoer

Enthousiaster dan Marc kom je ze zelden tegen. Als vrijwilliger brengt hij rolstoelpatiënten na hun therapie terug naar hun kamer in revalidatieziekenhuis RevArte. Prof. dr. Erika Vlieghe liep mee en duwde zelf ook de rolstoel vooruit. “Doordat vrijwilligers die taak nu overnemen, kunnen we meer therapietijd aan onze revalidanten bieden”, weet vrijwilligers-coördinator An Van Overloop. 

Het gonst van de bedrijvigheid in de grote kine-revalidatiezaal van RevArte, het revalidatieziekenhuis waar jong en ouder aan de weg timmert richting zelfredzaamheid na een recente beroerte, amputatie, dwarslaesie of heupprothese. Dat gebeurt niet zonder ‘bloed, zweet en tranen’, want de weg naar herstel is vaak lang en bezaaid met obstakels, dat zal ons straks duidelijk worden. 

Verpleegkundig directeur Bart Van Dijck en diensthoofd patiëntenbegeleiding Greet Van Mechelen maken ons meteen wegwijs in de werking van het revalidatieziekenhuis. Bart: “RevArte biedt residentiële revalidatiezorg aan met focus op vijf diagnosegroepen: niet-aangeboren hersenletsel (o.a. beroerte, hersentrauma), amputatie, dwarslaesie (ruggenmergletsel), locomotorische aandoening (o.a. knie- en heupprothese) en Post Intensive Care Syndrome (PICS). PICS is gericht op m/v die lang op intensieve zorgen verbleven, sinds covid is dit soort revalidatie enkel toegenomen. Naast onze 194 gehospitaliseerde patiënten bieden we ook zorg aan patiënten die ambulant (in dagrevalidatie) komen en is er ook nog een geriatrisch dagziekenhuis. Onze verwijzers zijn bijna altijd acute ziekenhuizen. Vaak nemen onze revalidanten hun rugzak met andere pathologieën (diabetes, hart- en vaatziekten …) mee, wat de revalidatie soms complex maakt.” 

Gebrek aan centen en plaatsen

Hoelang iemand in RevArte blijft, hangt af van het type aandoening, de snelheid waarmee iemand revalideert maar ook de thuissituatie. Bart: “Wie geplande operaties ondergaat, zoals een knie- of schouder-prothese, zal hier vier tot zes weken verblijven. Revalidanten met een dwars-laesie of een beroerte blijven hier een aantal maanden. De thuissituatie van de revalidant speelt een grote rol. Soms moet een huis compleet aangepast worden aan de nieuwe situatie.”

“Klopt, zegt Greet Van Mechelen, diensthoofd patiëntenbegeleiding. “Ons team volgt de thuissituatie nauw op met onze sociale dienst. De ontslagvoorbereiding start eigenlijk al bij opname. We gaan indien nodig op huisbezoek in het kader van woonadvies voor aanpassingen en hulpmiddelen. Soms moeten we samen met de revalidant een nieuwe woning zoeken, of ze kunnen niet terug naar huis en komen op een wachtlijst terecht voor een voorziening die specifieke zorg kan bieden. Dat kan een hele poos duren en is gelinkt aan wetgeving en budgetten. In het slechtste geval moeten we jongere revalidanten doorverwijzen naar een woonzorgcentrum. We kunnen onze revalidanten hier immers geen twee jaar laten verblijven, dat laat de nomenclatuur niet toe. Er is sowieso te weinig financiering om op korte termijn alle mensen een goede plek te bieden. Schrijnend is dat er soms wel ergens een plaatsje in een instelling is, maar er geen (persoonsvolgend) budget beschikbaar is.” 

“Ik weet wat de patiënten meemaken, want ik heb hier zelf gelegen na een hersenberoerte.” – Vrijwilliger Marc

RevArte heeft naast het revalidatieziekenhuis voor volwassenen ook een Centrum voor Jonge Revalidanten tussen zestien en dertig, waar jonge mensen worden opgenomen na een recent verworven letsel ten gevolge van een ongeval (bijv. verkeers-, recreatie-, sport- of arbeidsongeval) of een recente ingreep. “Daar is die de integratie zo mogelijk nog belangrijker, naar werk of school toe. De jongeren trekken zich gelukkig enorm aan elkaar op”, weet Greet.

Meer therapietijd dankzij vrijwilligers

Hoog tijd om naar de grote revalidatiezaal te gaan, het vertrekpunt van Erika’s ‘job’ het komende uur. Vrijwilliger Marc Van den Bergh, geflankeerd door vrijwilligers-coördinator An Van Overloop, popelt van enthousiasme. Meteen begint hij zijn taken uit te leggen aan Erika. “Als de revalidanten hun therapie voltooid hebben, zetten ze die hier (toont twee rechthoeken, afgebakend door rode markeringen op de vloer, red.) en brengen wij hen terug naar hun kamer”, vertelt hij.

“Jij doet waarschijnlijk heel veel stappen op een dag”, antwoordt Erika.

“Dat loopt inderdaad behoorlijk op, maar het is zo leuk om te doen. Ik weet ook wat de patiënten meemaken, want ik heb hier zelf gelegen na een hersenberoerte en ken dit huis van binnen en van buiten”, zegt hij zonder omwegen. “Ik ben blij dat ik nu iets kan teruggeven aan deze zorgorganisatie.” 

An, al zeven jaar begeleider van de vrijwilligers, glimlacht bij zoveel passie. “Wat Marc nu doet, zijn we vorig jaar pas opgestart. Zowel de vrijwilligers, revalidanten, therapeuten als medewerkers op de verpleegafdeling vinden dit echt een grote meerwaarde. Ik ben zelf ook kinesist; vroeger brachten we onze patiënten na onze therapie zelf naar de afdeling. Doordat
vrijwilligers die taak nu overnemen, kunnen we nu meer therapietijd aan onze revalidanten bieden.”

“En wij blijven zelf in beweging” lacht Marc. “Voor mij is dit nog steeds een stukje bewegingstherapie.” 

“Op twee uur doen ze tienduizend stappen”, weet An. “Marc doet trouwens nog andere taken, zoals de ‘zaterdagdienst’. Dan haalt hij patiënten op in hun kamer voor een sessie kinesitherapie. Indien er niemand moet gebracht worden, verzorgt hij de verdeling van de waterflessen op de kamers.” 

“Revalideren is soms bikkelhard”, merkt Erika op. “Ook als vrijwilliger is het niet altijd evident dat mensen hun hart luchten bij jou?”
“Klopt”, zegt Marc. “Maar je krijgt zoveel terug. Ik herinner me een vrouw die na drie maanden terug naar huis ging. Ik heb haar nadien nog even gebeld, ze was zo tevreden met dat telefoontje. Ik wil de mensen zo veel mogelijk hoop geven.” 

“We hebben maar één regel: respect ”

Wouter Torfs en begeleider Dirk gaan samen aan de slag met kwetsbare jongeren

Verborgen aan de voet van de Hagelandse heuvel Beninksberg in de groene vallei van de Molenbeek bevindt zich Centrum Molenmoes. Wouter Torfs, nu nog CEO van Schoenen Torfs maar vanaf volgend jaar voorzitter van het Centrum Algemeen Welzijnswerk, maakt er deze namiddag kennis met de jongeren, begeleiders en vrijwilligers van het project Rizsas.

Wanneer we arriveren in Centrum Molenmoes is zowat iedereen druk aan de slag op het domein. Een groepje jongeren kapt versleten kasten in stukken, een vrijwilliger staat een picknicktafel af te schuren en enkele begeleiders werken hun administratie bij op het terras. We worden met open armen ontvangen door cöordinator Annick Haesendonck. “Heel fijn dat jullie er zijn! Let niet op de rommel, we zijn momenteel druk aan het opruimen omdat er morgen een grote groep mensen langskomt. Willen jullie iets drinken?”

“Hier kan en mag er heel veel maar moet er weinig.” – Dirk Timmermans

Rizsas is maar een van de vele projecten die gehuisvest zijn in Centrum Molenmoes. Centrum Molenmoes is dan weer een afdeling van De Wissel, een begeleidingsnetwerk voor kwetsbare jongeren en jonge gezinnen. Het project Rizsas focust zich specifiek op jongeren die geen aansluiting meer vinden in het reguliere onderwijs. “We bieden deze jongeren elke weekdag een plek waar ze tot rust kunnen komen en zichzelf kunnen ontplooien”, vertelt coördinator Annick. “We hebben een groot aanbod aan ateliers waar ze vrij aan de slag kunnen. Het leek ons een goed idee om Wouter vandaag te laten meelopen met Dirk. Hij is vandaag onze ‘vliegende begeleider’, wat betekent dat hij als het ware ‘rondvliegt’ tussen de jongeren en kijkt waar hij hen kan ondersteunen. Zie je dat zitten, Wouter?”

“Absoluut”, knikt Wouter opgetogen. “Dat klinkt als een boeiende uitdaging, laat maar komen! Ik kijk er al naar uit om de jongeren en jullie werking beter te leren kennen.”

Aanklampend maar nooit dwingend

Terwijl we wachten op Dirk – die naar het muziekatelier blijkt te zijn gevlogen – maakt Wouter kennis met conciërge en begeleider Tom, begeleidster Jolien en stagiaire Manon. “Ik ben hier vandaag ook op stage”, grapt hij. Bij Tom, Jolien en Manon zit ook Marie-Rose aan tafel. Zij is een gepensioneerde dame met een beperking die vlakbij woont in de Vlasselaar, een groepswoning voor mensen met een verstandelijke beperking. Zij komt elke week twee halve dagen naar Centrum Molenmoes, want ze komt er graag en geniet van het gezelschap van de jonge mensen.

Even later komt er een man met uitgestoken hand op Wouter afgelopen. “Wouter, Dirk. Dirk, Wouter”, zegt Annick. “Aangenaam”, zegt Dirk. “Ik heb al veel over u gehoord!” “Hopelijk alleen maar goeie dingen”, lacht Wouter. “Vertel eens hoe ik jou vandaag kan en mag helpen?”

“Wel, je zit alvast in de juiste mindset, want hier kan en mag er heel veel maar moet er weinig”, legt Dirk uit. “We hebben eigenlijk maar één regel: respect. Daarnaast verwachten we van de jongeren eigenlijk enkel dat ze er bij zijn wanneer we samen starten en afsluiten. Als zij verder de hele dag met hun smartphone in de zetel willen hangen, dan is dat oké. Uiteindelijk worden ze dat toch beu en vinden ze vanzelf hun weg naar de ateliers. We werken wel aanklampend en blijven de jongeren vragen of ze zin hebben om deel te nemen aan een activiteit, maar we gaan hen nooit forceren of hen slecht laten voelen omdat ze een hele dag niets productief gedaan hebben. Dat hebben de meeste jongeren die hier komen al genoeg gehoord, en dat is vaak ook net waar ze op zijn vastgelopen.”

“Het woord wijk staat duidelijk centraal in dit wijkgezondheidscentrum”

Leen Van den Neste en kinesist Andy laten samen Nieuw Gent bewegen

Voor deze Job Take Over trekken we naar de levendige sociale woonwijk Nieuw Gent. Leen Van Den Neste, CEO van vdk bank, loopt er enkele uren mee met kinesist Andy De Vos van Wijkgezondheidscentrum Nieuw Gent. Ze zetten samen in op het belang van bewegen én geven zelf het goede voorbeeld aan patiënten.

Het wijkgezondheidscentrum Nieuw Gent bevindt zich in een prachtige nieuwbouw die rust uitstraalt, zelfs met een goed-gevulde wachtzaal. Coördinator An Van de Walle en kinesist Andy De Vos ontvangen ons op de eerste verdieping om wat meer te vertellen over hun werking. Straks staat er immers een groepsles rond bewegen op de planning die bankdirecteur Leen Van Den Neste mee zal begeleiden.

 “Een van onze belangrijkste waarden is dat we multidisciplinair werken. Dat betekent dat we onder één dak zitten met heel wat diverse disciplines die allen nauw met elkaar samenwerken om de patiënten zo goed mogelijk van dienst te zijn”, vertelt Andy. “Huisartsen, verpleegkundigen, gezondheidspromotoren, maatschappelijk werkers, kinesisten, een diëtiste en een podologe verwijzen naar elkaar door indien nodig en wisselen onderling belangrijke informatie uit. Zo kunnen we steeds een zo goed mogelijke zorg op maat bieden.”

“We hebben trouwens ook een tandartsenpraktijk die zich in de voormalige directeurswoning van het oude gebouw van vdk bank bevindt”, valt An hem bij. “Wat een toeval! Gelukkig zitten jullie niet in de oude kluizenzaal”, lacht Leen. “Ook mooi hoor, maar dat zou misschien wat afschrikkend kunnen werken.”

Positief blijven communiceren

“Als wijkgezondheidscentrum ontvangen we voor de zorgen van onze huisartsen, verpleegkundigen en kinesisten rechtstreekse financiering via de ziekenfondsen van de patiënten”, vertelt An. “Daarnaast bieden wij ook nog andere zorgdisciplines aan vertrekkend vanuit de noden van onze patiënten en de wijk. Die zorgnoden zijn groot en divers in een wijk als Nieuw Gent. Zo zijn we momenteel zoekende naar wat we te bieden hebben op vlak van mentale gezondheid, op een moment dat personeel en middelen schaarser worden. 

Ik denk ook niet dat elke patiënt die het moeilijk heeft op mentaal vlak enkel een psycholoog nodig heeft. Soms spelen ook maatschappelijke oorzaken zoals armoede, individualisering, crisis op de huizenmarkt …  daar een grote rol in en kan een maatschappelijk werker net meer betekenen. Ik stel me dan soms ook de vraag of we een overheid nodig hebben die meer investeert in mentale gezondheid of eerder in sociale huisvesting. Dat is iedere keer het dilemma waar wij ook voorstaan: waar willen we op inzetten met het budget dat we hebben?”

“Tegelijkertijd kunnen we niet rond de vaststelling dat we in een van de meest welvarende landen ter wereld wonen”, zegt Leen. “Nergens in Europa wordt er zoveel geld herverdeeld als in België. Laat mij duidelijk zijn: ik juich dat absoluut toe en vind dat we dat koste wat het kost in stand moeten houden. Dat het groeipakket in Vlaanderen uiteindelijk niet geïndexeerd werd, is een regelrechte ramp. Want daar raakt onze regering aan die herverdeling. Desalniettemin mogen we in alle negativiteit niet vergeten dat we het hier in Vlaanderen op dat vlak ontzettend goed hebben. We moeten zeker waakzaam en alert blijven, maar ik vind het heel belangrijk dat we positief blijven communiceren.”

“Absoluut”, knikt An. “Maar het zou wel fijn zijn dat goeie praktijken door de overheid opgepikt en verduurzaamd worden. Het lijkt me essentieel dat we de debatten blijven aangaan en op de nodige nagels blijven kloppen. Ik denk dat we daar als wijk-gezondheidscentrum ook een belangrijke rol in kunnen en moeten opnemen.”